De meeste
ouders van Arduin zijn wel tevreden.
Zo Dook Bep Tanihatu, de moeder van Lydian.
Een paar jaar geleden lag Lydian nog vastgebonden op haar bed in paviljoen
de Koolmees. Nu woont ze alleen in
een rijtjeshuis in Vlissingen. 'Als
we op bezoek komen,' vertelt haar moeder, 'hangt ze onze jas op aan de kapstok en
zet ze koffie. Ik had niet kunnen denken
dat Lydian dit ooit zou doen. 'Lydian is zevenendertig jaar en meervoudig gehandicapt.
Ze kan nauwelijks praten en lopen.
Een team van zes begeleiders ondersteunt haar dag en nacht. 'In de kast staat een uitvouwbaar bed,' vertelt zorgmedewerker
Marianne Kapelle. 'Daar slapen we op.
Het is krap, maar het gaat.'
‘s Ochtends helpt iemand met het aankleden en het ontbijt.
Om negen uur brengt een busje Lydian naar de dagbesteding.
Om vijf uur is ze weer thuis.
Een andere medewerker doet dan samen met haar het huishouden en kookt. 's Avonds gaat Lydian naar kookles of naar de hobbyclub voor
tienermeisjes. En anders doet ze thuis spelletjes.
'In het
paviljoen woonde Lydian met acht andere verstandelijk gehandicapten die allemaal
om aandacht schreeuwden,'vertelt haar moeder.
'Het ging niet goed. Lydian
is sociaal, nog dieper gestoorde mensen helpt ze met het eten.
Een meisje dat gesteld Was op privacy wilde de deur dicht als ze in bad ging.
Lydian begreep dat niet, ze werd woedend en sloeg alles kort en klein.'
Bep Tanihatu vond het een 'ongelooflijk moeilijke beslissing' om haar dochter
alleen te laten wonen. Pas toen professor
Van Hove van de universiteit van Gent zei: probeer het maar, ging ze akkoord.
'We zijn blij dat we het gedaan hebben.
Het gaat heel goed. Via intenet
zijn we iedere dag op de hoogte. Nu
vragen we ons af wat als Lydian op zevenjarige leeftijd deze kans al had gekregen? Dan zou haar gedrag beslist anders zijn geweest.'
Natuurlijk
moesten de verstandelijk gehandicapten die voor het eerst van hun leven in een lunchroom,
een artotheek of in drukkerij Arduin gingen werken, geschoold worden.
Ze moesten van alles leren over hygiëne en klantvriendelijkheid.
Directeur Van den Beemt: 'We moesten ze ook leren nee te zeggen tegen een
hulpverlener. En we moesten ze dingen
afleren. Inrichtingsgedrag bijvoorbeeld.
De Arduinse school bleek de grootste aanjager van de vernieuwing te zijn. Voor het eerst gingen verstandelijk gehandicapten naar school.
Voor het eerst leerden ze.'